Ժամանակով մի ախջիկ էր ապրում։ Նա արև շատ եր սիրում։ Վաղ առավոտից հիյանում էր ոսկեզօծ գնդով և հետևում նրան մինջև վերջալույսը։ Իսկ երբ արևը անհետանում էր սարի հետևում, պարկու էր իր փայտե մաղջակալին և միյայն արևի մասին էր մտածում։ Ամառը արևը անխնա այրում էր։ Մարդիք տանջվում էին անվերջանալի տապից։ Ծառավից թոշնելեին ծառ ու ծաղիկ։ Այդ ժամանակ փոքրիկ աղիկը հասկացավ որ մարդիք առանջ անձրևի ապրել չեն կարղ։ Մի օր նա կանգնեց արևի տակն ու նրան խնդրեց սիրելի արև, մարդկանց անձր է պետք։