Կարդացել էմ Հովանես Թումանյանի սուտասան հեքիաթը հասկացել էմ որ մի թագաոր կար: Թագաորը իր երկրում էր: Այմքան սուտասան էր որ ով էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ սուտ է իմ թագավորության կեսը կտա նրան։ Գալիս է մի հովիվ։ Ասում է․ Թագավորն ապրած կենա, իմ հերը մի դագանակ ուներ, որ էստեղից մեկնում էր, երկնքում աստղերը խառնում։ Կպատահի ասում է թագաորը: Իմ պապն էլ մի չիբուխ ուներ մի ծերը բերանին էր դնում մյուս ծերը մեկնում արեվագիծը վառում:
Մայրեմի
Վալերի Սարգսյանի Բլոգ 